17. maí 1973.

Ég man  nákvæmlega hvað ég var að gera þennan dag fyrir 35 árum síðan.  Ég var í Króknum  að leika mér eins og oftast , svo sem ekkert flókið að rifja það upp. - Á dýrðlegum vordögum var maður auðvitað  alltaf úti.  Í snú snú, parís, búaleik, hjólandi eða hlaupandi undan einhverju hrekkjusvíninu sem voru nú nokkur .  En þennan dag var ég sem sagt að leika mér "niðri í Krók"  steinsnar frá húsi afa og ömmu.   Leikurinn er skyndilega truflaður af manneskju sem er að ná í mig og segir mér  að koma strax heim til ömmu og afa.  Ég hlýði  því.  Eitthvað hafði komið fyrir, - eitthvað hræðilegt. Svo fékk ég að vita það.  Frændi minn sem kallaður var Vaggi - strákur  á 13.  aldursári og bjó í Njarðvík hafði orðið fyrir bíl  ökumanns á Reykjanesbrautinni og látist.   Hann var ásamt tveimur vinum sínum  hjólandi, á leiðinni að svonefndum Háabjalla ekkert langt frá Stapanum, þegar þetta gerðist.  Þetta voru tormeltar fréttir og ótrúlegar alveg.  

Fjölskylda,  frændfólk og vinir áttu að sjálfsögðu  um sárt að binda en faðir Vagga hafði látist nokkrum árum áður  langt fyrir aldur fram.   Haukur bróðir hans  og jafnaldri minn missti ekki bara bróður heldur einn sinn besta vin.  Þeir strákarnir höfðu mikið verið hér fyrir vestan á sumrin og við krakkarnir allir kynnst mjög vel.  Minningarnar um frændann að sunnan og skemmtilega sumardaga lifa með manni.  Hans var og er auðvitað  sárt saknað þessa  fallega og góða drengs sem týndi með manni Jakobsfífla á Jókutúninu, var oftast  glaðlegur og stundum stríðinn.  Hann átti hug og hjörtu þeirra sem honum kynntust. 

Ég man að veturinn eftir þetta  - seinnipart dags,  lá ég í snjónum rétt við tröppurnar á húsinu hjá ömmu og afa, gerði engil í snjóinn og horfði upp í stjörnubjartan himininn.  Ég var svo viss um að þarna væri hann Vaggi frændi minn á meðal stjarnanna, vel geymdur af Guði sem ég hafði beðið svo vel í bænum mínum að gæta hans alveg sérstaklega vel.

Blessuð sé minning Vagns Einarssonar f. 24. október 1960 -  d. 17. maí 1973