Bútasaumsklúbburinn Spólurnar

Í atvinnuhúsnæði einu hér í bæ hittast konur einu sinni í viku yfir vetrartímann og sauma bútasaum af miklum móð og sömuleiðis er saumað einn laugardag í mánuði.  Reyndar geta allir komið með sína handavinnu þangað hver svo sem hún er.  Þetta er öflugur klúbbur sem hefur m.a staðið fyrir námskeiðum.  Í tenglasafninu hér til vinstri má sjá tengil á bloggsíðu klúbbsins og þar eru  fjölmargar myndir af konum í klúbbnum og eins glæsilegri handavinnu sem eftir þær liggur.  Þessi klúbbur heitir Spólurnar og eru félagskonur reyndar  úr nágrannabyggðum líka.  Spólurnar hafa verið með sýningu á verkum sínum og farið í saumaferðir eins og tíðkast að gera í bútasaumsgeiranum, sömuleiðis í ferðir erlendis v/þessa.  Flott framtak hjá þeim að sameinast svona um áhugamálið

Smá pæling.

Á tímum hraða og spennu er ágætt að staldra við og velta fyrir sér ýmsum grundvallarþáttum. Eins og því  t.d hvernig maður hugsar athöfnina, að borða.  Við erum mikið farin að huga að hollustu þess sem við neytum, hvort það er  lífrænt ræktað og allt það  sem er bara af hinu góða.  En þetta atriði hvernig við borðum hef ég svo sem ekkert verið að spá voða mikið í þannig lagað - jú auðvitað hugsar maður um að það sé nú skemmtilegra  að gleypa ekki í sig á hlaupum og þ.h.  Sleppa því að tala í símann við matarborðið og fl.  Ég rakst á viðtal í föstudagsblaði Fréttablaðsins við Elínu Sigurðardóttur rope-yoga kennara og íþróttafræðing.  Hún spáir mikið í mataræðið og hvernig maturinn er borðaður.  Hún segir:

 " Ég hugsa meira um hvering ég næri mig og hvað er nært.  Borða matinn rólega og tyggi hann vel til að fá súrefni, sem er forsenda þess að meltingin aukist og maður vinni betur úr matnum.  Svo blessa ég matinn í stað þess að bölva honum eða borða með samviskubiti í  skömm og ótta og er ekki að gera þúsund hluti í leiðinni.  Fái maður samviskubit verður samdráttur í líkamanum og maður vinnur síður næringarefni úr fæðunni.  Ég næri mig með hreinum ásetningi " þá er tilvitnun minni í viðtalið við Elínu lokið. 

Það er  örugglega margt til í þessu.  Margir eru í sífelldum megrunarpælingum og eru samanherptir af samviskubiti yfir hverjum bita sem þeir láta ofan í sig.  Sumir eru varla samtalshæfir sökum einhæfni umræðuefnis - líkamsrækt og megrun.  Hrikalegt alveg en ég er nú kannski að nefna öfga dæmi en þetta er nú bara tilfellið samt.  Það má líka alveg hugsa um að borða til að lifa - gera það hóflega, á hollan hátt, lifa svo sínu lífi og una glaður við sitt.

Stórskemmtileg uppátæki kærleikshópsins á Patró.

Það var gaman að koma í vinnuna í morgun.  Við dyrnar beið okkar þessi fallega sending í kassa og gulur borði utan um hann. Á kassanum voru skilaboð sem sjást hér á hvíta miðanum:

Kæri viðtakandi.

Við félagar í F.f viljum biðja þig að taka innihaldið úr þessum kassa og setja það á afgreiðsluborðið hjá þér svo að þínir viðskiptavinir geti dregið sér gleðimiða frá F.f

Megi þú og þitt starfsfólk eiga gleðilega páska.

 Sendingin var svo þessi sæta páskaskreyting og á henni skilaboð um að grípa með sér lítinn gulan  miða með fallegum skilaboðum á- þeir voru svo festir niður í skreytinguna með hjartaprjóni.  Skilaboðin voru t.d "þú ert frábær ekki gleyma því" og fleira í þessum dúr.  Já þessi hópur hefur aldeilis glatt fólk hér í vetur með ýmsum uppátækjum.  Enn er leynd yfir hverjir þetta eru þó að einhverjir séu nú grunaðir.  Þetta fólk á þó hrós skilið, þetta er bara skemmtilegt !!!!!

Ofbeldi gegn laganna vörðum.

Ofbeldi gegn lögreglumönnum á ekki að líðast frekar en gegn öðrum manneskjum.  Það eru feikinæg óþrifaverkin samt sem þessi stétt, lögreglan sinnir  þó að hún þurfi ekki að þola alltof mildar hendur réttarkerfisins í ofanálag, réttarkerfisins sem ætti í raun að vera þannig að það það styddi við bakið á þeim sem vinna vinnuna sína við að sjá til þess að lög og regla séu haldin í landinu.

Það starf að vera lögreglumaður er bæði þakklátt og vanþakklátt í senn hversu skrýtið sem það nú kann að hljóma.    Ég hef ekki lesið þennan tiltekna dóm sem verið er að fjalla um þessa dagana en það sem ég hef heyrt af málinu í fréttum  virðist sýna ótrúlega mildi dómara yfir þessum ofbeldisseggjum sem réðust að vinnandi lögreglumönnum. Ég heyrði aðeins á viðtal fréttakonu í hádegisfréttum Stöðvar 2 við lögreglumann um málið.  Hann sagði varnir lögreglumanna gegn vaxandi ofbeldi vera til skoðunar. Sagðist þó vona að lögreglumenn þyrftu ekki að fara út í að bera skotvopn.  Það er nokkuð sem ég held að flest okkar voni að komi ekki til.  Verði lögreglan búin skotvopnum má allt eins búast við að ribbaldar endurskoði sína vopnaeign.   Túlkun laga getur eflaust  verið eitthvað  misjöfn innan rammans en lög sem vernduðu störf laganna varða ættu jú  að vera það ótvíræð að túlkun þeirra yrði allra síst ofbeldismönnum í hag.

Manni finnst ekki langt síðan hægt var að labba ein niður Laugaveginn eftir miðnætti um helgar en það dytti manni ekki til hugar í dag.  Landslagið hefur heldur betur breyst. 

 

11. mars

Fjöldi Íslenskra skipa fórst á styrjaldarárunum1939-1945.  Fyrsti skipskaðinn sem rekja má til átakanna varð 10. mars árið 1940 þegar Reykjaborg RE var skotin í kaf á leið til Englands . Þrettán  menn fórust en tveir björguðust eftir að hafa hrakist á fleka í fjóra sólahringa.    Árinu seinna eða 11. mars 1941  varð línuveiðarinn Fróði ÍS fyrir skotárás frá kafbáti suður af Vestmannaeyjum.   Sama dag var línuveiðarinn Pétursey ÍS skotinn í kaf á leið til Englands.  Allir úr áhöfn skipsins fórust eða tíu  manns.  Þarna á meðal var föðurafi minn Sigurður Jónsson.  Fleiri skaðar urðu á þessu ári og árin á eftir.  Þann 9. apríl 1945 fórst Fjölnir ÍS ,  af tíu manna áhöfn fórust fimm og þar á meðal Sigurður Pétur föðurbróðir minn aðeins 27 ára að aldri. Þessir skipsskaðar voru að sjálfssögðu mikil blóðtaka, þarna hurfu menn í blóma lífsins, margir frá konu og stórum barnahópi eins og var í tilfelli afa míns.

Ég fór að hugsa um daginn 11. mars.  Sá  úrklippu úr Morgunblaðinu í dóti hjá mér, sem er grein um stríðsárin og samantekt um fjölda Íslenskra skipa sem fórust á þessum árum.  Þar er svo aftur vitnað í bókina Virkið í norðri eftir Gunnar M. Magnúss þar sem lesa má nánar um þessi mál.

Bara fínt.

Það verður vonandi svona veður yfir páskana heyrist nú í hverju horni, það veit sá sem allt veit að ég tek undir þessar raddir.  Þrátt fyrir betri sýn á hvar rykmaura er að finna þá er nú  betra að hafa birtuna og snjóleysið.  

Mætingarátakinu (síðan í jan.) í íþróttamiðstöðina lauk um helgina og ég hefði faktiskt getað snúið mér á hina hliðina í morgun en ákvað að skella mér í sund.  Bara notalegt að taka nokkrar ferðir í lauginni.  Þetta var reyndar eins og  að vera í einkalaug - ég var sú eina akkúrat á þessum tíma, það  voru einhverjir í líkamsræktarsalnum, þannig að maður er ekkert aleinn þarna á svæðinu.  Þetta átak hefur breytt heilmiklu fyrir mig, það finn ég vel á líðaninni - maður hugsar meira um að hreyfa sig. Eins er ég orðin  sæmilega örugg með mig í tækjasalnum, það er út af fyrir sig heilmikill ávinningur. 

Ég ætla að nota tækifærið hér og skora á þá sem eru á ferðinni um sunnanverða Vestfirði  að bregða sér í eina af fallegri staðsettum sundlaugum landsins sem er hér á Patreksfirði -  BARA flott  

Aðalfundur Kvenfélagsins var á miðvikudaginn í síðustu viku og lauk þar með minni tveggja ára formannstíð í félaginu.  Fínasta reynsla að sinna því embætti. Á aðalfundum veljum við í nefndir næsta starfsárs. Ég fór í næstu þorrablótsnefnd og eitthvað smávegis annað.  Konur hafa alltaf verið feikna kraftmiklar í þessu félagi.   Það er einhvernveginn alltaf  hörkustemming á þessum fundum okkar að það bara skotgekk að raða í nefndir.   Annars er grunnur þessa félags svo traustur og góður að það er líklega engin ástæða til að óttast neitt í nánustu framtíð.  Allavega var engan bilbug á konum að finna. Tvær gengu úr félaginu en við fengum tvær nýjar inn þannig að ekki varð um fækkun að ræða. Ákveðið að styrkja ýmis málefni hér í bæ á myndarlegan hátt eins og venja er. 

 Eftir fundinn fór ég til systurinnar þar sem borðin svignuðu undan afmæliskræsingum eins og við var að búast.  En - ég  ætla út í góða veðrið á meðan einhver sólarglæta er á lofti . - Adios

5. mars - til hamingju með daginn skvís !!!!

  

Merkisafmæli hjá litlusystur í dag og bara tilvalið að blogga  um  að það séu  skemmtilegheit í gangi í familiunni  En njóttu dagsins Margrét  !!!

Pabbi

Á þessum degi, 3. mars fyrir 74 árum fæddist hann pabbi. Ég get ekki hitt hann og glatt í tilefni dagsins, gleðst bara yfir sólargeislunum sem baða fjörðinn akkúrat í dag.  Pabbi lést eftir erfið veikindi árið 2002, að mér fannst langt fyrir aldur fram.  Hann var barngóður með afbrigðum og þau mamma samhent alla tíð í að gera vel við okkur afkomendur sína og hafa alltaf reynst sínu fólki afbragðs vel.  Það breytist mikið þegar foreldri hverfur úr lífi manns, sama á hvaða aldri maður er.  Ég finn verulega  til með þeim einstaklingum  sem missa foreldra sína  á unga aldri, að ég tali nú ekki um þá sem fá ekki að njóta neinna samvista við þá.  En svona er víst gangur lífsins.  Maður þakkar auðvitað  bara fyrir þann tíma sem maður fær með sínu fólki.  Á þessum degi fyrir 46 árum giftu foreldrar mínir sig - ákveðin í að gifta sig og drifu í því  svona rétt áður en frumburðurinn  leit dagsins ljós   þetta er því merkisdagur í margvíslegu tilliti.

Pabbi var ljóðaunnandi, -  las ljóð  og dundaði við að skrifa sér til gamans af og til - bæði kveðskap og minningarbrot. Þetta gerði hann þó  bara fyrir sig.  Það er við hæfi í dag að birta ljóð sem ég valdi af handahófi og er eftir Davíð Stefánsson, skáld sem við pabbi kunnum bæði vel að meta.

 Nú skil ég stráin.

Nú skil ég stráin, sem fönnin felur
og fann þeirra vetrarkvíða.
Þeir vita það best, sem vin sinn þrá,
hve vorsins er langt að bíða.

Að haustnóttum sá ég þig sigla burtu,
og svo komi hinn langi vetur.
Þótt vald hans sé mikið, veit ég þó,
að vorið, það má sín betur.

Minningin talar máli hins liðna,
og margt hefur hrunið til grunna...
Þeir vita það best, hvað vetur er,
sem vorinu heitast unna.

En svo fór loksins að líða að vori
og leysa mjallir og klaka.
Ég fann, að þú varst að hugsa heim
og hlaust að koma til baka.

Þú hlýtur að vera á heimleið og koma
með heita og rjóða vanga,
því sólin guðar á gluggann minn,
og grasið er farið að anga.

 

 

 

Vetrarríki

Það má segja að  við fáum almennilegan vetur.  Við erum orðin svo góðu vön að svona óþægindi eins og mikill snjór og ófærð trufla mann aðeins.  Það þarf að moka tröppur daglega, moka af ruslatunnum og auðvitað leiðina að þeim, sópa af bílum og líklegast skafa af rúðum. Hér í bæ er gult apparat á fleygiferð á daginn og mokar snjónum í myndarlega hauga hér og hvar.  Þarna er Palli Hauks við stjórn og sinnir mokstrinum af mikilli  eljusemi.  Þegar hann hefur mokað snjónum í þessa líka  stærðar hauga, sjást litlar manneskjur í marglitum útifötum klifra uppá þessar  RISA hrúgur og renna sér niður.  Smáfólkið elskar þennan snjó og gleymir  sér alveg í leiknum.  Fara svo heim rjóð í kinnum eftir basllið í snjónum - rífandi svöng og þreytt. Þetta er bara hollt og gott og tilhugsunin um skemmtilegheitin í snjónum fær okkur fullorðna fólkið til að sætta  okkur við vetrarríkið a.m.k í smá tíma.  Annars er ekkert alsæmt að fá smá vetur, síður en svo.  Fólk fer á skíði, í göngutúra, andar að sér ferska loftinu  og reynir að gera það besta úr þessum tíma á meðann hann varir. En það er aðallega umhleypingasamt veður sem fer verst í mann.  Allt í lagi að fá snjó ef það er sæmileg stilla.  Annars er það auðvitað bara þannig að með hverjum deginum birtir og áður en við vitum af verður farið að vora. Það styttist sem sagt óðum í eitthvað svona grænt og fallegt  Æi... ég kann eiginlega betur við það þannig.

  

Snillingar !!!

Spes fyrir Guðmund Viðar gítarsnilling    - Þeir klikka ekkert Eagles menn eins og heyra má í þessum gömlu góðu  lögum. Þeir hafa engu gleymt í   nýjasta laginu "Busy being fabulous" sem ég gat því miður ekki sett hér inn en er mikið spilað þessa dagana.