Eitt og annað.

Húsið við Aðalstræti 31 hér í bæ er stórt og mikið en hefur staðið autt í mörg ár.  Stefndi í að það hreinlega grotnaði niður.  Hafði verið án rafmagns í einhver ár.  Nú horfir til betri vegar með húsið, nýjir eigendur vinna að endurbótum og hlakka ég til að sjá það að þeim loknum.

Þetta  hús sem ég hef áður minnst á í bloggfærslu,  var lengi eina fjölbýlishúsið af þessari stærð í bænum.  Við fjölskyldan bjuggum þarna fyrstu 10 ár ævi minnar í tæplega 60 fm. íbúð.  Þegar börnin voru svo orðin þrjú var farið að þrengja heldur að mannskapnum.  Það líður mér því seint úr minni þegar foreldrar mínir tilkynntu okkur systkinunum það með mikilli gleði að þau ætluðu að byggja sér nýtt hús við götuna Hjalla.  Vá !!  Þessi gata var í órafjarlægð að okkur fannst en ótrúlega spennandi tilhugsun að eignast sitt eigið herbergi og alveg í sér húsi þar sem enginn annar byggi. Áður en svefninn tók völdin fóru mörg kvöldin í spjall á milli koja þar sem við krakkarnir töluðum spennt um hvernig lífið yrði nú í nýja húsinu, hvernig við ætluðum að raða og hafa herbergin okkar lit.

Framkvæmdir hófust. 

Sprengt var fyrir húsgrunninum,  þvílík var klöppin.  Teikningin frá Húsnæðismálastofnun ríkisins lá fyrir og ekkert sem tafði.   Slegið var upp fyrir kjallaranum, steypunni keyrt á hjólbörum eftir þykku götóttu járnplötunum og henni dælt í mótin.   Það var nú ekkert ónýtt að steypunni var keyrt úr stóru steypuhrærivélinni  hans frænda míns sem var lánuð vítt og breytt um Vestfirðna á þessum tíma.  Ekki smá græja það.  En áfram hélt verkið.  Járnið bundið, gólfplatan steypt og slegið upp fyrir hæðinni.  Allt gekk þetta eins og smurt.  Við fórum upp tréstiga inn í húsið þar sem tröppurnar voru steyptar síðastar.  Þegar milliveggirnir voru steyptir var steypulyktin megn.  En á þessu stigi fór fyrst  að komast mynd á hlutina og ég sá HERBERGIÐ MITT fæðast.  Föðurbróðir  minn sem var eldklár með múrskeiðina, múraði svo húsið að innan sem utan.  

Um leið og búið var að glerja og mála fluttum við fjölskyldan.  Gólfið var málað með grárri gólfmálningu (Álafossteppið kom síðar), bráðabirgða eldhúsinnrétting sett upp með saumuðum tjöldum fyrir og innihurðir hússins voru tjöld til að byrja með.  Að sjálfsögðu voru öll hreinlætistæki komin í baðherbergið. Þetta var allt mikið upplifelsi.   Foreldrum mínum lá á að flytja þar sem búið var að selja gömlu íbúðina til að losa um fjármagn.  Lánshlutfall til nýbygginga var ekki hátt á þessum tíma og fjármagn lá yfirleitt ekkert  á lausu.  Þetta var því strembinn tími fyrir mína foreldra og fjöldann allan sem byggði á þessum árum.  Fólk vann mikið sjálft við byggingarnar eins og margir gera auðvitað enn.   Hverri krónu velt mörgum sinnum til að komast sem best frá hlutunum.  Ég er ekki hissa þó maður heyri á fólki að það hafi  bundist húsunum sínum fastari böndum heldur en ef það hefði bara keypt það tilbúið á fyrirhafnarlítinn hátt.

Undanfarna daga hefur mér oft verið hugsað til þessa tíma sem var fyrir tæpum 40 árum síðan.  Auðvitað máttu hlutirnir breytast og í dag er þetta allt annað.  Lánshlutfall mikið hærra og  það hefur verið töluvert auðveldara að eignast húsnæði þannig lagað séð.

Sumir þurfa að hafa töluvert mikið fyrir því að lifa sæmilega góðu lífi án nokkurs íburðar.

Ég sá í morgun umfjöllun um myndir sem ljósmyndari hefur verið að taka af sumarhúsum auðjöfra landsins.  Sumir þeirra  hafa auðgast á löngum tíma, byggt upp sín fyrirtæki og njóta svo afrakstursins. Bara gott eitt um það að segja, - ég forðast að lifa í öfund gagnvart heiðarlegu, vinnandi lánsömu fólki.   Það eru hins vegar þeir sem hafa mokað undir sig á örskömmum tíma sem manni blöskrar alveg lifnaðurinn á, það virðist fátt eðlilegt við þann flöt á málinu eins og alþjóð hefur fengið að kynnast á Íslandi í dag.  Ég sest ekki í dómarasæti og tilurð þessa gífurlega vanda verður flókið rannsóknarefni þeim sem fara í þá vinnu.   Í dag er margt af þessu blessaða fólki  sem tengdist stórfyrirtækjunum sem mest hefur verið fjallað um síðustu dagana,   farið af landi brott og á örugglega ekki sjö dagana sæla.

Það er sárt til þess að hugsa að svona stóra skelli skuli þurfa til að fólk átti sig á því að lífið er ekki stanslaus veisluhöld.  Við máttum aðeins hægja á okkur.   Eins og hendi sé veifað er fólk mikið meira farið að tala um  að nýta hluti betur og spara.  Með því að nýta hluti og mat má gera heilmikið fyrir lítið.  Því miður er bara fullt af fólki sem kann ekki að nýta mat svo að vel sé.  Nú er því lag að læra.

Ég er bjartsýn að eðlisfari og hef tröllatrú á að okkur takist að vinna okkur út úr þessum  vanda þó risavaxinn sé.  Við Íslendingar megum nú ekki alveg gleyma því að við vorum  mörg hver nokkuð samtaka í því að tölta að veisluborðinu  -  vonandi verðum við  jafnsamtaka við að styðja hvort annað frá því. 

Þá gæti okkur farnast vel.

 

Athugasemdir

[Sólveig Ara (IP-tala skráð) 16.10.2008 kl. 23:32]

Frábær pistill hjá þér Anna mín. Já......veisluhöldin og óhófið - manni sýnist sem sumir kapparnir hafi ekki "fjármálavit" ef við miðum við kaupverð og endurbótaverð hinna ýmsu húsnæða erlendis - við megum ekki gleyma að að köppunum standa einstaklingar, makar, börn, foreldrar, systkin sem jafnvel hafa hvergi komið nærri "veisluhöldunum".  Ég er sannfærð um að við komumst út úr þessum þrengingum, reyndar ekki á morgun eða hinn og kanski verð ég bara orðin eldgömul kerlingarskrukka þegar sá dagur rennur upp en hann mun allavega renna upp og ég ætla að upplifa það.  Þjóðverjar byggðu landið sitt og kerfi upp úr algerri rúst eftir stríð - og eiga bara ansi gott þjóðfélag í dag....er mér a.m.k sagt.

Bestu kveðjur,

Sólveig.

[Ruth (IP-tala skráð) 17.10.2008 kl. 14:03]

Góður pistill að vand. Ég man svo vel eftir því þegar þú sýndir okkur vinkonunum nýja herbergið. Klifruðum spenntar upp stigann en svo var erfiðara að fara niður, dauðhræddar af lofthræðslu.

[Anna, 17.10.2008 kl. 18:14]

Takk báðar tvær.  Það velta frá manni æskuminningarnar, spurning hvort þetta sé eitthvað aldurstengt  En þið eigið heiður skilið fyrir að hafa nennt að lesa alla leið