Rödd frá liðnum tíma.

Það er misjafnt hversu frændrækið fólk er.  Fjölskyldur eru mis nánar eins og gengur.  Hér á árum áður átti fólk kannski frekar á hættu að missa samband ef það ólst upp í stórum systkinahópi og breytt aldursbil hluta hópsins var til staðar.  Fyrirvinnan fallin frá  og þeir elstu fóru snemma að heiman. Landfræðilegar fjarlægðir með tilheyrandi strjálum samgöngum voru líka samskiptahamlandi.  Allt þó misjafnt eftir aðstæðum fólks eins og gengur.  Hluti framangreinds er hugsanleg skýring á þróun samskipta í minni föðurfjölskyldu  - ég skal ekki segja. 

Ég kom við hjá öldruðum frænda mínum einu sinni sem oftar.  Þessum frænda  sem ég þekki mjög vel,  var sérlega umhugað um að leyfa mér að heyra mjög gamalt  útvarpsviðtal sem hann átti á segulbandsspólu.  Ég sat í hlýlegu sjónvarpsherberginu þar sem konan hans sat og prjónaði og þarna setti hann spóluna í tækið og við hlustuðum. 

Viðtalið sem um ræðir var í þætti á RUV á sínum tíma og þar er spjallað við afabróður minn sem í daglegu tali var kallaður Jón Skraddari  og bjó á Ísafirði.  Hann var  fæddur seint á nítjándu öld og er því löngu dáinn. Ég hafði oft heyrt minnst á Jón Skraddara  og komið í Skrúðgarðinn á Ísafirði sem hann átti veg og vanda af að gera ásamt konu sinni.  Ég vissi svo sem ekki mikið um manninn.  

Sonur minn var svo nýlega að koma úr heimsókn til frændans sem átti viðtalið  á segulbandsspólunni og dró það hér upp í kvöld og við hlustuðum í rólegheitunum á Jón Skraddara segja frá.

Hann hefur verið glettinn og  skemmtilegur karl Jón Jónsson Skraddari.  Sagði skemmtilega frá bæði afa sínum Sighvati Borgfirðingi sem var sískrifandi, hvalaföngurum í Dýrafirði, sex ára veru sinni í Englandi þar sem hann vann við iðn sína, svo fátt eitt sé talið.  Jón hafði verið rekinn úr Verkalýðsfélaginu á Ísafirði á sínum tíma , hann þótti of róttækur.   Hann hafði unnið hjá bæjarfélaginu og vissi manna best um legu holræsakerfisins í bænum og var leitað til hans ef eitthvað kom uppá með það.  Svo var það auðvitað garðyrkjan sem átti hug hans allan.  

Það var dálítið sérstakt en notalegt að gefa sér tíma til að hlusta á þetta gamla viðtal við aldinn genginn  frænda.  Glettnisleg röddin og sumt í málfarinu minnti okkur óneitanlega á þann,  sem svo lengi hafði varðveitt þetta viðtal á spólunni eins og gullmola sem það vissulega er. 

Já það er stundum margt líkt með skyldum.

Athugasemdir

[Jenta (IP-tala skráð) 17.7.2008 kl. 12:24]

Alveg óvart  datt ég inn hjá þér.

Skemmtileg lesning að vanda.

Skil þig vel, aðdáun mín á liðnum kynslóðum er takmarkalaus.

Slíkir gullmolar sem þú lýsir þarna eru ómetanlegir fyrir okkur nútímafólk sem erum annars allt of upptekin við að eiga í einhverjum tilbúnum erfiðleikum til að njóta okkar bæði til líkama og sálar.

Það voru engir kjánar sem mölvuðu grýlukertin undan súðinni, og ornuðu sálinni við húslestra og rímnakveðskap.

Ó nei !

Þú ert dásamleg.

[Anna, 20.7.2008 kl. 11:12]

Algjörlega aðdáunarvert og oft óskiljanlegt hvernig fólki hreinlega tókst að lifa af.  En takk fyrir fallega orðað comment