Aðeins um hunda.

Fyrir einhverjum árum síðan þegar heimilishaldið hjá mér taldi fjórar manneskjur,  áttum við hundinn Skugga. Það er svartur Labrador, af eðalkyni, fenginn frá hundaræktanda á Akranesi.  Sá ræktandi hefur m.a  komið upp mörgum góðum leitarhundum.  Þessi hundur sýndi fljólega góðan efnivið, - með afbrigðum vitur.   Við þurftum því miður að láta hann frá okkur af óviðráðanlegum orsökum.  

 Það var mikill söknuður á heimilinu eftir að Skuggi fór en hann var sendur til Skagastrandar til góðrar fjölskyldu  og er þar sjálfsagt ennþá við fínasta atlæti. Á ferð okkar um Skagaströnd einhverju ári eða tveimur eftir að við létum hann þangað, sáum við hann í bandi úti á túni við nýja heimilið.  Svartur feldurinn glansaði í sólinni og hann var flottur hann Skuggi. 

Þegar ég var krakki var ég dauðhrædd við hunda og þurfti að halda á mér inn á  hvern sveitabæ sem heimsóttur var  þar sem hundar voru og þeir oftar en ekki læstir inni greyin.  Þetta bráði þó aðeins af mér en þó er ég aldrei fyllilega örugg með mig nálægt hundum.  Skuggi var sá hundur sem ég hef mest haft með að gera og ég hafði verulega gott af kynnunum við hann uppá að losna við mestu hræðsluna.  Ég verð þó að taka það fram af virðingu við minningu  hunds sem var undantekning í hundahræðslu æskuáranna og það var Lassie, yndislegur hundur í sveitinni hjá einni frænku minni. Þessum hundi var ég nokkuð örugg nálægt og fannst hann frábær.  Kannski að myndirnar um Lassie hafi spilað inní traustið sem ég hafði á honum, ég skal ekki segja um það.

 

Svo hefur af og til hvarflað að manni að  fá sér aftur hund.  En þá fer maður að hugsa.......að það er nú einu sinni þannig að ef maður tekur að sér dýr þá er það skuldbinding  til fjölda ára að ég tali nú ekki um binding  fyrir manneskju sem býr ein eins og ég geri.  Orðin vön frjálsræðinu og  vill geta skroppið í burtu  þegar mér hentar.  Maður setur ekki eitt stykki hund í pössun si svona.    Á móti í þessum spegúlasjónum kemur auðvitað sú notalega tilhugsun að hafa félagsskap dýrsins en í  ljósi reynslunnar af því að láta Skugga fara hefur ákvörðunin um að fá mér EKKI  gæludýr orðið ofan á.  Allavega ekki í bili.

Það má segja að það sé hundur í öðru hverju  húsi hér í bæ eins og víða.  Litlir Chihuahua eru orðnir nokkuð margir hérna en líka aðrar smáhundategundir.  Nokkrir Boxerhundar, Labradorar, Border collie svo eitthvað sé nefnt.  Nýlega fengu vinahjón mín sér ekki bara einn heldur tvo litla krúttlega fjörkálfa af kyninu Japanese Chin.  Þeir eru algjörlega hjartabræðandi þessir molar það verður ekki annað sagt,  - og samkvæmt lýsingu á þessu kyni eru þetta mjög hentugir heimilishundar.

 

Fólk er farið að fá sér allskonar hunda og margar sjaldséðar tegundir hafa verið fluttar inn á allra síðustu árum. Sumir fá sér spes tegundir sem hafa eiginleika veiðihunda og nota þá sem slíka aðrir velja hunda með eiginleika til leitar og smölunar.  Langflestir eru þó með hunda sér til ánægju og horfa vafalaust á hentuga þætti í fari hundsins með það hlutverk í huga.  Hundar geta verið mjög góðir en líka mjög hættulegir lendi ákveðnar tegundir í höndunum á fólki sem kann ekki með þá að fara.  Ég er fylgjandi því að ákveðnar reglur séu virtar um hundahald.  Mig minnir að það sé á Akranesi sem bannað er að halda ákveðnar tegundir sem geta orðið hættulegar.  Ég sá eitt sinn viðtal við konu í Bandaríkjunum sem hafði bjargað lífi lítils drengs.  Þessi drengur hafði orðið fyrir árás hunds og hún kastaði sér yfir barnið til að bjarga honum frá óðum hundinum en þau voru bæði illa slösuð eftir atganginn.  Svona er eflaust sjaldgæft en er samt til og þarf að hafa í huga.   Hundar hafa þó alltaf verið með manninum og í langflestum tilfellum  honum til mikillar ánægju.

Á síðunni www.hvuttar.net má lesa heilmargt um hunda og eiginleika hverrar tegundar fyrir sig.  Alltaf gaman að skoða þessa síðu.  Svo skal það tekið fram að myndirnar eru fengnar af henni.

 

Athugasemdir

[Sólveig Ara (IP-tala skráð) 7.6.2008 kl. 22:26]

Heil og sæl Anna,

Hundar eru frábærir félagar, en maður skreppur ekki svo glatt í burtu nema koma honum fyrir t.d á hundahóteli eða einhver geti sinnt honum í fjarveru manns. Það er erfiðara að eiga hund en barn hvað gæslu varðar. Þeir verða reyndar eins og börnin - a.m.k á mínu heimili, við höldum einn "sparihund" eins og ein frænkan kallar það, hann Moli minn er silkyterrier. Það útheimtir dýralæknaferðir eins og barnaeftirlit hjá "manna"læknum og ýmislegt ekki ósvipað og með ungbarn.  Vissulega mjög gaman og gefandi en um leið langtímaskuldbinding.

Bestu kveðjur,

Sólveig.