Einbúablogg.

Það er margur einbúinn.  Misjafnar forsendur fyrir einbýli fólks, sumir kjósa sér að búa þannig, aðrir verða einir af eðlilegum ástæðum lífsins gangs s.s  þegar maki fellur frá - afkvæmin fara að heiman og þ. h.  Ef til vill gæti maður stundum kallað eins manns  búskap sjálfbýli hjá þeim sem kjósa það af sjálfstæðisþörf og nægjusemi með þannig lífsmáta.  Frjálsræðið er algjört á heimilinu, maður hefur allt eftir sínu höfði og þarf ekki að taka tillit til eins eða neins nema seremóníanna í sjálfum sér.  Ég hef lengst af búið í sambýli við aðra þar til allra síðustu ár, kysi það reyndar frekar - segi það ekki.  Þegar maður fær fólkið sitt til sín í einhvern tíma þá fyllist maður fítonskrafti.  Það er oftar eldað, þvegið, hengt út straujað, meira hlegið og talað.   Já það verður almennt mun líflegra á heimilinu.  En gestakomum fylgir kveðjustund og í framhaldinu dúnalogn.  Misjafnt hvað dúnalognið er kærkomið. En það jafnar sig fljótt. -  Maður má passa sig á að verða ekki of værðarlegur heldur í einbýlinu,  það þarf auðvitað að sinna einni manneskju og hennar heimilishaldi - altso sjálfum sér.  Nægur tími til að sinna áhugamálum og af þessum tíma fær bloggið sitt - allavega þessa dagana.  Stundum hellist yfir mig þessi pæling, af hverju ég sé að þessum skrifum sem eru oftar en ekki líklega í væmnari kantinum.  Ég les annarra manna blogg sem eru oft fróðleg og lærdómsrík lesning, sumt beinlínis andlega nærandi.  Margir sem leggja greinilega nokkra vinnu í heimildaöflun og þ.h.  En mitt heimilislega blogg er mest mér til gamans og meiðir engan.  Þegar upp er staðið er mér því nákvæmlega sama og held mínu striki  

Eigið annars góðan gabbdag í dag