Smá pæling.

Á tímum hraða og spennu er ágætt að staldra við og velta fyrir sér ýmsum grundvallarþáttum. Eins og því  t.d hvernig maður hugsar athöfnina, að borða.  Við erum mikið farin að huga að hollustu þess sem við neytum, hvort það er  lífrænt ræktað og allt það  sem er bara af hinu góða.  En þetta atriði hvernig við borðum hef ég svo sem ekkert verið að spá voða mikið í þannig lagað - jú auðvitað hugsar maður um að það sé nú skemmtilegra  að gleypa ekki í sig á hlaupum og þ.h.  Sleppa því að tala í símann við matarborðið og fl.  Ég rakst á viðtal í föstudagsblaði Fréttablaðsins við Elínu Sigurðardóttur rope-yoga kennara og íþróttafræðing.  Hún spáir mikið í mataræðið og hvernig maturinn er borðaður.  Hún segir:

 " Ég hugsa meira um hvering ég næri mig og hvað er nært.  Borða matinn rólega og tyggi hann vel til að fá súrefni, sem er forsenda þess að meltingin aukist og maður vinni betur úr matnum.  Svo blessa ég matinn í stað þess að bölva honum eða borða með samviskubiti í  skömm og ótta og er ekki að gera þúsund hluti í leiðinni.  Fái maður samviskubit verður samdráttur í líkamanum og maður vinnur síður næringarefni úr fæðunni.  Ég næri mig með hreinum ásetningi " þá er tilvitnun minni í viðtalið við Elínu lokið. 

Það er  örugglega margt til í þessu.  Margir eru í sífelldum megrunarpælingum og eru samanherptir af samviskubiti yfir hverjum bita sem þeir láta ofan í sig.  Sumir eru varla samtalshæfir sökum einhæfni umræðuefnis - líkamsrækt og megrun.  Hrikalegt alveg en ég er nú kannski að nefna öfga dæmi en þetta er nú bara tilfellið samt.  Það má líka alveg hugsa um að borða til að lifa - gera það hóflega, á hollan hátt, lifa svo sínu lífi og una glaður við sitt.

Athugasemdir

[Ruth (IP-tala skráð) 17.3.2008 kl. 09:11]

Mikið er ég sammála þessu. Frábær skrif. Margir sem hefðu gott af að lesa þetta.kv.Ruth